Het is leuk als alles goed gaat, maar op een gegeven moment begin je toch die zustertjes weer te missen hoor, vandaar dat ik maar weer eens wat spannends erin gegooid heb afgelopen week. Ik lag al effies te bed toen mijn zus naar bed gebracht zou worden, en vond dat eigenlijk wel een mooi moment om maar eens een wedstrijdje adem inhouden te gaan doen ! Aangezien mama en zuslief niet heel erg snel naar boven liepen, hield ik mijn adem al even in voordat ze er waren; ja, en dan komt lieve mama even kijken of ze je uit je "wedstrijdritme" kan halen hé. Eerst oppakken, constateren dat je al aardig wat slijm hebt laten gaan (en ik hield me ook al helemaal slap !), en daarna bemerken dat het licht piepende geluid de enige ademstootjes waren die eruit kwamen ! Toen ze mij toch wat rapper naar beneden ging brengen, leek het mij maar beter om even helemaal de adem in te houden, en zelfs het verkrampte piepen maar even te stoppen, want het record in het guinessbook of records had ik nog niet verbroken ! Maar ja, helaas, eenmaal even beneden moest pa zonodig met z'n koffie giegel alles weer in de war schoppen, en een koffielucht m'n mond in blazen van heb ik jou daar. Nou dan wil je je "wedstrijdje" wel opgeven hoor als dat een paar keer gebeurd is; en omdat ie ook nog op m'n borst aan het drukken was, was het na een minuutje toch echt wel gedaan. Ondertussen zag ik uit mijn ooghoeken dat zuslief door mama naar de buurvrouw werd gebracht (zal je net zien, mag die weer te logeren !) en dat mama ook nog tegelijkertijd probeerde te bellen.
Voor ik er ook maar even erg in had (pa bleef maar koffiedampen verspreiden) stond m'n vriend de dokter naast me, en begon die mij te onderzoeken terwijl nu Pa zonodig moest gaan bellen.
Nou, en vanaf dat moment werd het leuk en spannend ! Een ziekenauto, speciaal voor mij met zwaailicht en sirene, bracht mama en mij naar mijn vriendinnen in Hoorn, en daar werd ik zowat helemaal binnenste buiten gekeerd en onderzocht; 6x bloedprikken, infuus, beademingsapparatuur en wat al niet meer. Wel lekker was die zuurstof die ik kreeg toegediend, want na die koffiedampen was dit even een zeer welkome verademing. Al met al kreeg ik het wel voor elkaar dat ik enkele dagen in Hoorn mocht blijven logeren bij mijn vriendinnen. Maar ja, ook dit gaat vervelen, dus eens kijken of ik mijn Hoornse vriendinnen ook nog op de kast kon krijgen; effies een epileptische aanval ertussendoor gooien, en whalla, feest ! Na 4 daagjes op mijn eigen kamer alwaar ik nog even goed kon oefenen met af en toe adem inhouden, hartslag reguleren, zuurstofpercentage in m'n bloed laten variëren, en wat al niet meer, vond ik het wel welletjes hoor, het leek mij de hoogste tijd om maar weer normaal te gaan doen en thuis feest te gaan vieren. Alles normaal is toch ook wel weer erg lekker !
2 opmerkingen:
Hoi Lieverd,
Wil je ons niet meer zo laten schrikken? We houden teveel van je om je nu al te moeten missen!
Liefs je mama
Hoi Lennard,
Eindelijk is het buurvrouw gelukt om een blogger aan te maken. Een raar woord maar het betekend dat ik jouw nu schrijven kan. Maar als je de zusters mist kan je dan niet gewoon op bezoek gaan in plaats van iedereen zo te laten schrikken. wil je dit nooit meer doen? We kunnen je als buurjongentje niet missen hoor. groetjes buurvrouw Tiny
Een reactie posten