Al weer enkele weekjes geleden hebben ze buisjes in mijn oren gestopt, zodat ik misschien beter zou kunnen horen.
Ja, in het Oost-Indisch doof zijn, daar geloofden mijn papa en mama niet meer in, dus dan maar eens kijken of buisjes misschien zouden helpen.
Tijdens onderzoeken bleek dat ik een ondergrens had van 50 db, dus er zou al snel een hele verbetering moeten kunnen plaatsvinden, dachten mijn papa en mama.
Afgelopen week mocht ik dan eindelijk weer met mama terug naar het ziekenhuis om te horen hoe de gehoortests afgelopen waren die tegelijkertijd met de operatie gedaan waren.
Nou, echt vrolijk kon ik er niet van worden want de buisjes hadden slechts een positief resultaat opgeleverd van 10 db verbetering. (ik merkte / hoorde ook al geen verschil ...)
Nou gaan al die wijze doktoren bekijken of ik dan misschien toch maar een gehoorapparaatje moet; ik blijk weer net zo'n grens geval te wezen (goh, waarom verbaast mij dat niet ?) en zullen papa en mama binnenkort wel weer een van die bekende brieven bij de post krijgen met zo'n ziekenhuis logootje.
Eén voordeel : straks lach ik iedereen uit als ik wel alles hoor !
