

Ik had een eigen begeleidster, wat net zo'n rode dakduivel als ik was; Jennifer heette ze en was 2e jaars student geneeskunde. Zo konden pa en ma ook weer eens wat met elkaar doen (alsof ze dat anders niet doen ...), ach jullie begrijpen het wel, ze konden lekker met ze 2-en er een dagje op uit als ze wilden; Zuslief had ook haar eigen groepje, dus die was ook elke dag bezig en die zag ik pas vaak aan het eind van de dag weer, of vlak voordat we gingen eten. Nou geloof mij, die 2 weken zijn omgevlogen ! Bij thuiskomst was er helemaal feest, want er lag een brief dat eindelijk (na zo'n 11 maanden steggelen) mijn rugzakje werd toegekend. Nu de centjes nog, en dan kunnen we daar ook eens mee aan de slag; hmmmm, wat zal ik daar een boel snoepjes voor kunnen kopen. Nou, dat verhaal schrijf ik straks wel eventjes, nu eerst weer even wat drinken halen.
Tot straks dan maar weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten